Αφίσα που κολλήθηκε τις τελευταίες μέρες στα Άνω Λιόσια με σκοπό την
αντιπληροφόρηση για το προσφυγικό.
Ζώνη E΄
Αναρχική ομάδα από τα Άνω Λιόσια
Αφίσα που κολλήθηκε τις τελευταίες μέρες στα Άνω Λιόσια με σκοπό την
αντιπληροφόρηση για το προσφυγικό.
Σύντροφε negroverde θα συμφωνήσω με τη σειρά μου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα κόμματα εκμεταλλεύονται αυτές τις καταστάσεις εξυπηρετώντας δικούς τους σκοπούς. Πέρα όμως απ τα πολιτικά παιχνίδια και τις σκοπιμότητες κατά καιρούς υπάρχει και η ανθρωπιά. Και ναι, διαφωνώ με τον ρόλο της εκκλησίας, διαφωνώ με την ίδια της την ύπαρξη, όμως αυτοί οι κατατρεγμένοι πρέπει κάπως να ζήσουν, να επιβιώσουν. Μέχρι να τους εμφυσήσεις τα προτάγματα σου θα χρειαστούν και οι «πράξεις ελεημοσύνης». Μιλάμε και για ανήλικα και μικρά παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα να υποφέρουν και να πεθαίνουν επειδή ήρθαν σ αυτό τον κόσμο. Σίγουρα δεν δίνω συγχωροχάρτι σε κράτη,φορείς,εκκλησίες, όμως οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονται τη βοήθεια όλων μας. Είναι θέμα ανθρωπιάς κι όχι λύπησης. Εκτός κι αν πιστεύεις πως θα πρέπει να ξεπεράσουμε τον ανθρωπισμό και να στεκόμαστε με μια πολιτική στάση που θα αποσκοπεί μόνο στην κοινωνική επανάσταση.
Γεια σου,άνεμε αντίστασης!
Σαν μέλος της ομάδας θα προσπαθήσω να σου απαντήσω,αλλά η απάντηση που θα πάρεις δεν είναι προϊόν της ομάδος
“Μεταναστοπατέρες” εννοούμε τα άτομα τα οποία σέρνουν τους μετανάστες όπου κ όπως χρειάζεται για να καρπωθεί πολιτική υπεραξία το κόμμα τους ή συλλογικότητά τους ή/και για την πάρτη τους.Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το κεερφά το οποίο συγκεντρώνει τους μετανάστες κ τους αναγκάζει να κουβαλάνε πλακάτ κ να φωνάζουν συνθήματα τα οποία δεν γνωρίζουν καν τι σημαίνουν.Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η απεργία στην οποία έσυρε το κεερφα τους απεργούς της Ανακύκλωση Α.Ε η οποία παρολίγο να κυρηχθεί παράνομη.Με αυτό τον τρόπο το κεερφα καμώνεται ότι έχει κόσμο,αλλά στην ουσία δεν υπάρχει κάποια σοβαρή αντιφασιστική δομή που να ακούει στο όνομα κεερφα.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι όλοι αυτοί οι αριστεροί κ ο αντιεξουσιαστής από την Δυτ.Ελλάδα που μιλούσαν με την Φώφη Γεννηματά την εποχή της απεργίας πείνας των 300 μεταναστών από τα Χανιά.Οι μετανάστες παρέπεαν από την απεργία πείνας και οι άλλοι έπαιζαν πολιτικά παιχνίδια με την πασοκάρα.
Τρίτο παράδειγμα μεταναστοπατέρα είναι ο πρόεδρος της πακιστανικής κοινότητας,(αν δεν κάνω λάθος) ο γνωστός κ ως Ασλάμ.
«πράξεις ελλεημοσύνης» είναι αυτές που κάνει για παράδειγμα η εκκλησία.Σε αντίθεση εμείς,ασπαζόμαστε το κινέζικο ρητό το οποίο λέει,αν κάποιος πεινάει μην του δώσεις ένα ψάρι αλλά μάθε του να ψαρεύει.
Ελπίζω να σε κάλυψα!
Για την καταστροφή του φράχτη στον Έβρο. «Είναι μια καλή ιδέα που εκφράζεται από εκείνους που δεν έχουν ιδέα, διότι λόγω ελλιπούς γνώσης, αγνοούν ότι υπάρχουν νάρκες και ότι αποτελεί μία μονομερή ενέργεια»…..Αυτές είναι οι χθεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού σύντροφοι! Μια ερώτηση έχω σχετικά με το κείμενο σας. Όταν λέτε «δεν είμαστε μεταναστόπατέρες» ή μιλάτε για «πράξεις ελλεημοσύνης» τι εννοείτε; Η αλληλεγγύη δεν είναι το όπλο μας; Ευχαριστώ.
Οχετέ,οι λέξεις “κ”κε και αλληλεγγύη είναι τόσο αταίριαστες όσο και οι λέξεις εκκλησία και αλληλεγγύη
Αυτά τα ζόμπι του κκε θα κάνουν τίποτα ή μόνο για ”παρτάκια” στη πλατεία είναι; Α ναι ξέχασα βγαίνουν για να πουλάνε και κάνα λαχνό τα ταγάρια.
Η εικόνα των μεταναστών είναι η εικόνα του αύριο που μας περιμένει!
πολυ ωραίο κείμενο από τον Γκυ Ντεμπόρ για το μεταναστευτικό όταν η Γαλλία ήρθε αντιμέτωπη με αυτό το ζήτημα το 1985. Περιέχεται στην συλλογή «Guy Debord: Oeuvres» των εκδόσεων Gallimard. Δημοσιεύτηκε στο μπλογκ grassrootreuter
Το «μεταναστευτικό ζήτημα» είναι εξολοκλήρου χαλκευμένο, όπως είναι κάθε δημόσιο ζήτημα στην σύγχρονη κοινωνία, και για τους ίδιους λόγους: η ερώτηση εγείρεται από την οικονομία (δηλ. την ψευδο-οικονομική ψευδαίσθηση) και συζητάται από τους θεαματικούς μηχανισμούς.
Η συζήτηση επί του θέματος άλλωστε περιορίζεται σε ηλιθιότητες, του τύπου: θα πρέπει να κρατήσουμε ή να ξεφορτωθούμε τους μετανάστες; (Φυσικά ο πραγματικός μετανάστης δεν είναι ο μόνιμος κάτοικος ξενικής προέλευσης αλλά εκείνος ο οποίος θεωρείται και θεωρεί ο ίδιος τον εαυτό του ως διαφορετικό, και πρόκειται να παραμείνει έτσι. Πολλοί μετανάστες, ή τα παιδιά τους, έχουν Γαλλική υποκοότητα. Πολλοί Πολωνοί ή Ισπανοί μετανάστες κατέληξαν να αφομοιωθούν στην μάζα του Γαλλικού πληθυσμού, η οποία τότε ήταν ακόμη διακριτή).
Όπως τα πυρηνικά απόβλητα και πετρελαιοκηλίδες, οι μετανάστες αποτελούν ένα προϊον του σύγχρονου καταπιλιστικού τρόπου διαχείρισης –με τη διαφορά πως τα «όρια ασφαλείας» στην περίπτωση τους ορίζονται με μεγαλύτερη ταχύτητα και «επιστημονικότητα». Εξάλλου, όπως τα πυρηνικά απόβλητα και οι πετρελαιοκηλίδες, θα παραμείνουν μαζί μας για αιώνες, χιλιετίες, για πάντα. Θα παραμείνουν επειδή ήταν πολύ ευκολότερο να εξολοθρευθούν οι γερμανοεβραίοι επί Χίτλερ παρά οι Βορειοαφρικανοί ή οι υπόλοιποι, σήμερα: αφού δεν υπάρχει σήμερα στην Γαλλία ούτε ναζιστικό κόμμα ούτε κάποιος μύθος περί ανώτερης φυλής!
Θα πρέπει να τους ενσωματώσουμε, ή να «σεβαστούμε την πολιτισμική τους διαφορετικότητα»; Άλλο άχρηστο ψευτοδίλλημα. Δεν μπορούμε πλέον να ενσωματώσουμε κανέναν: ούτε τους νέους, ούτε τους Γάλλους εργάτες, ούτε καν τους επαρχιώτες ή τις παλαιές εθνικές μειονότητες (Κορσικανούς, Βρετόνους, κλπ), μια και το Παρίσι, μια κατεστραμμένη πόλη, έχει χάσει τον ιστορικό του ρόλο, ο οποίος ήταν η παραγωγή Γάλλων. Τι νόημα έχει η αστική συσσώρευση χωρίς πρωτεύουσα; Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν έκαναν Γερμανούς τους εκτοπισμένους ευρωπαίους. Αντίστοιχα, η διάχυση του συγκεντρωμένου θεάματος μπορεί να ενώσει μόνο θεατές.
Πιπιλάμε σαν καραμέλα, χρησιμοποιώντας μια καθαρά διαφημιστική γλώσσα, τα περί άνθισης της «πολιτισμικής διαφορετικότητας». Ποιός πολιτισμός; Δεν έχει απομείνει στάλα. Ούτε χριστιανικός, ούτε μουσουλμανικός, ούτε σοσιαλιστικός, ούτε επιστημονικός. Ας μη μιλάμε λοιπόν για κάτι πεθαμένο. Αν εξετάσουμε, έστω και στιγμιαία τα στοιχεία και την πραγματικότητα, βλέπουμε πως δεν έχει απομείνει τίποτα πέρα από την παγκόσμια-θεαματική (Αμερικάνικη) κατάρρευση κάθε κουλτούρας και πολιτισμού.
Αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να βοηθήσει στην ενσωμάτωση, είναι το δικαίωμα ψήφου. Οι Γάλλοι έχουν δικαίωμα ψήφου και παρόλα αυτά δεν είναι τίποτα (το κάθε κόμμα είναι ίδιο με κάθε άλλο, κάθε κομματική υπόσχεση ισοδυναμεί με την άρνηση της, κλπ. Πρόσφατα, άλλωστε, τα προγράμματα των κομμάτων –που όλοι γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να υλοποιηθούν–, σταμάτησαν να προσπαθούν έστω και να εξαπατήσουν, αφού δεν προτείνουν πλέον λύσεις σε κανένα από τα σημαντικά ζητήματα). Μια ιστορική απόδειξη ότι η ψήφος δεν σημαίνει τίποτα, ακόμα και για τους Γάλλους: το 25% των «πολιτών» στην ηλικία 18-25 δεν έχουν γραφτεί στα μητρώα ψήφοφόρων, από αηδία. Σε αυτούς θα πρέπει να προσθέσουμε και όσους είναι εγγεγραμμένοι, αλλά απέχουν.
O Γκι Ντεμπόρ στους δρόμους του Παρισιού
O Γκι Ντεμπόρ στους δρόμους του Παρισιού
Ορισμένοι προτείνουν ως κριτήριο την «ευχέρεια στα Γαλλικά». Αξιογέλαστο. Μήπως οι ίδιοι οι σημερινοί Γάλλοι μιλάνε Γαλλικά; Είναι μήπως γαλλικά η γλώσσα που μιλούν οι σημερινοί αγγράματοι, ο Φαμπιούζ («Bonjour les degats!»), η Φρανσουάζ Καστρό («Ca t’habite ou ca t’effleure?»), ή ο Μπερνάρ Ανρύ Λεβύ;[1] Δεν οδεύουμε ολοφάνερα προς την απώλεια κάθε ικανότητας ορθού συλλογισμού και χρήσης της γλώσσας με σαφήνεια, ακόμη και χωρίς να λάβουμε υπόψιν μας τους μετανάστες; Εξάλλου, δείτε ποιές απείρως γελοιότερες του Ισλάμ και του Καθολικισμού σέκτες κατέκτησαν εύκολα μερίδα των σπουδαγμένων ηλιθίων μας (Μουν, κλπ). Για να μην αναφέρουμε τους ουσιαστικά ηλίθιους ή αυτιστικούς ανθρώπους τους οποίους παρόμοιες σέκτες επιλέγουν να μην προσυλητίσουν, καθώς δεν υπάρχει οικονομικό ενδιαφέρον στην εκμετάλλευση τους –και οι οποίοι αφήνονται επομένως στα χέρια των δημοσίων αρχών.
Μετατραπήκαμε σε Αμερικανούς. Δεν είναι λοιπόν έκπληξη το ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε όλα τα άθλια προβλήματα των Ηνωμένων Πολιτειων, από τα ναρκωτικά και την μαφία, μέχρι το «φαστ φουντ» και τον πολλαπλασιασμό των εθνικοτήτων. Για παράδειγμα, αν και η Ιταλία και η Ισπανία έχουν αμερικανοποιηθεί επιφανειακά -και σε ορισμένες πλευρές εις βάθος-, δεν είναι εντούτοις μικτές εθνοτικά. Με αυτή την έννοια παραμένουν περισσότερο χαρακτηριστικά Ευρωπαϊκές χώρες (όπως η Αλγερία είναι χαρακτηριστικά Βορειοαφρικάνικη).
H Γαλλία έχει τα προβλήματα της Αμερικής χωρίς την δύναμη της. Κανείς δεν εγγυάται πως το Αμερικάνικο «χωνευτήρι» (melting pot) εθνικοτήτων θα συνεχίσει να λειτουργεί για πολύ ακόμα (παράδειγμα οι «Τσικάνος», οι οποίοι ομιλούν διαφορετική γλώσσα). Είναι όμως ξεκάθαρο πως δεν μπορεί να λειτουγήσει ούτε προς στιγμή εδώ. Ο λόγος είναι πως οι Η.Π.Α αποτελούν τη βιομηχανία του σύγχρονου τρόπου ζωής, την καρδιά του θεάματος που σπρώχνει το αίμα του ως την Μόσχα και το Πεκίνο, και αυτό το θέαμα δεν μπορεί να δώσει την παραμικρή αυτονομία στους κατά τόπους υπερ-εργολάβους του. (Αν γίνει κατανοητό, το παραπάνω γεγονός καταδεικνύει μια πολύ σοβαρότερη μορφή υποδούλωσης από εκείνη την οποία καταγγέλουν οι συνηθισμένοι κριτικοί του «ιμπεριαλισμού»).
Εδώ στην Γαλλία, δεν είμαστε πλέον τίποτα: είμαστε αποικιοκρατούμενοι οι οποίοι δεν κατάφεραν να εξεγερθούν, είμαστε οι yes-men του θεάματος και της αλλοτρίωσης. Πόσες και πόσες δικαιολογίες δεν επανανακαλύπτουμε στην Γαλλία, όταν αντιμετωπίζουμε την αύξηση των μεταναστών πάντως χρώματος! Λες και μας έκλεψε κάποιος κάτι το οποίο ήταν ακόμα δικό μας. Τι θα ήταν αυτό; Σε τι πιστεύουμε, ή μάλλον, σε τι υποκρινόμαστε ακόμα πως πιστεύουμε; Δεν είναι παρά από περηφάνια για τις ολοένα αραιότερες κεκτημένες διακοπές τους, που οι καθαρόαιμοι σκλάβοι διαμαρτύρονται πως οι μουλάτοι απειλούν την ανεξαρτησία τους!
Υπάρχει κίνδυνος δημιουργίας ενός απάρτχάιντ; Ναι! Μάλιστα δεν υπάρχει απλά κίνδυνος, έχει ήδη μοιραία δημιουργηθεί (με την έννοια του γκέτο, τον φυλετικών συγκρούσεων, και -δεν θα αργήσουν-, λουτρών αίματος). Μια κοινωνία σε πλήρη αποσύνθεση είναι προφανώς πολύ λιγότερο ικανή να δεχθει ένα μεγάλο αριθμό μεταναστών χωρίς ανυπόφορο άγχος από ότι μια συνεκτική και ευημερούσα κοινωνία. Το 1973 [2] είχαμε ήδη θέσει το θέμα της ομοιότητας ανάμεσα στην εξέλιξη των οικοδομικών τεχνικών και την εξέλιξη της συμπεριφοράς: «Καθώς το αστικό περιβάλλον ξανακτίζεται, ολοένα και πιο βεβιασμένα, με σκοπό τον καταπιεστικό έλεγχο και το κέρδος, ταυτόχρονα γίνεται όλο και πιο ευάλωτο και προκαλεί όλο και περισσότερους βανδαλισμούς. Ο καπιταλισμός στο θεαματικό του στάδιο ξανακτίζει τα πάντα ως ψεύτικα και παράγει εμπρηστές. Επομένως το σκηνικό του γίνεται παντού το ίδιο έφλεκτο όσο ένα γαλλικό πανεπιστήμιο».
Η παρουσία των μεταναστών ήδη εξυπηρέτησε πολλούς μεγαλοσυνδικαλιστές, όπου κατήγγηλαν σαν «θρησκευτικές διαμάχες» τις απεργίες ορισμένων εργατών τις οποίες δεν μπορούσαν να ελέγξουν. Μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως οι υπάρχουσες εξουσίες θα προωθήσουν την εξάπλωση σε μεγαλύτερη κλίμακα των τύπων σύγκρουσης που έχουμε ήδη δεί εν δράση μέσω «τρομοκρατών (πραγματικών ή όχι) [3], ή μέσω των χούλιγκανς (και δεν μιλάμε μόνο για τους εγγλέζους τέτοιους).
Είναι όμως εύκολα κατανοητό γιατί οι πολιτικοί κάθε απόχρωσης (συμπεριλαμβανομένων των ηγετών του Εθνικού Μετώπου [4]) προσπαθούν να μειώσουν την σημασία του «μεταναστευτικού προβλήματος». Όλα αυτά τα οποία επιθυμούν να διατηρήσουν, τους απαγορεύουν να αναφερθούν στο πρόβλημα άμεσα, στην πραγματική του διάσταση. Ορισμένοι υποκρίνονται πως πιστεύουν πως είναι απλά θέμα να εξαπλωθεί η «αντι-ρατσιστική καλή θέληση», ενώ άλλοι ότι χρειάζεται να αναγνωρίσουμε το μετριοπαθές δικαίωμα στην «δίκαιη ξενοφοβία». Όλοι συμφωνούν στην αντιμετώπιση του θέματος σαν να επρόκειτο για το πλέον σοβαρό από τα κοινωνικά μας προβλήματα -αν όχι το μόνο, ενόσω υπάρχουν τόσα τρομακτικά προβλήματα από τα οποία αυτή η κοινωνία δεν θα καταφέρει να ξεπεράσει.
Το γκέτο του καινούργιου θεαματικού απαρτχάιντ (όχι η τοπική, φολκλορική εκδοχή του στην Νότια Αφρική) είναι ήδη εδώ, στην σημερινή Γαλλία: η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι δέσμια, πράγμα που την σοκάρει. Αυτό δεν θα άλλαζε ακόμη και αν δεν υπήρχε ούτε ένας μετανάστης. Ποιός αποφάσισε να κατασκευάσει την Σαρσέλ και την Λε Μιγκέτ, να καταστρέψει το Παρίσι και την Λυόν; [5]. Πράγματι, οι μετανάστες έχουν ανακατευθεί σε αυτή την απαίσια υπόθεση. Αλλά δεν έκαναν τίποτα πέρα από το να ακολουθήσουν επακριβώς τις οδηγίες που τους δώθηκαν: η συνηθισμένη αθλιότητα της μισθωτής εργασίας.
Πόσοι ξένοι ζουν πραγματικά στην Γαλλία; (και όχι με βάση το νομικό καθεστώς τους, το χρώμα τους, ή τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους). Μάλλον θα ήταν καλύτερα να ρωτήσουμε: πόσοι Γάλλοι έχουν απομείνει, και που βρίσκονται; (Και τι άραγε χαρακτηρίζει ένα Γάλλο σήμερα;). Γνωρίζουμε ότι το ποσοστό των γεννήσεων μειώνεται. Αποτελεί μήπως έκπληξη; Οι Γάλλοι δεν ανέχονται πλέον τα ίδια τους τα παιδιά. Τα στέλνουν στο σχολείο από τα τρία τους χρόνια, και μέχρι τουλάχιστον τα 16, για να μάθουν αγραμματοσύνη. Όσο για πριν την ηλικία των τριών ετών, ολοένα και περισσότεροι τα βρίσκουν «ανυπόφορα» και τα αντιμετωπίζουν λίγο ή πολύ βίαια. Στην Ισπανία, την Ιταλία, την Αλγερία, ή και ανάμεσα στους Τσιγκάνους, αγαπάνε ακόμη τα παιδιά. Αυτό δεν συνηθίζεται τόσο στην σημερινή Γαλλία. Ούτε οι κατοικίες, ούτε οι δρόμοι είναι κατάλληλοι για παιδιά πλέον (εξ ου και η κυνική κρατική διαφημιστική εκστρατεία με θέμα: «ανοίγοντας την πόλη στα παιδιά»). Από την άλλη, η αντισύλληψη είναι ευρύτατα διαδεδομένη και η έκτρωση νόμιμη. Σχεδόν όλα τα παιδιά στην Γαλλία σήμερα προέκυψαν μετά από απόφαση των γονιών τους. Αλλά όχι ελεύθερη. Ο ψηφοφόρος-καταναλωτής δεν ξέρει τι πραγματικά θέλει. «Επιλέγει» κάτι το οποίο δεν του αρέσει. Η διανοητική του συγκρότηση δεν του επιτρέπει πλέον να θυμάται πως κάποτε θέλησε κάτι όταν βρεθεί απογοητευμένος από το αποκτημά του.
Στα πλαίσια του θεάματος, μια ταξική κοινωνία επιχείρησε συστηματικά να εξαφανίσει την ιστορία. Σήμερα, υποκρίνεται πως λυπάται για το αποτέλεσμα της παρουσίας τόσων μεταναστών, επειδή η Γαλλία «χάνεται»! Είναι για γέλια. Η Γαλλία χάνεται για πολύ διαφορετικούς λόγους, και μάλιστα ταχύτατα, σχεδόν σε κάθε τομέα. Οι μετανάστες έχουν κάθε δικαίωμα να ζήσουν στην Γαλλία. Αποτελούν εκπροσώπους της αποστέρησης, η οποία είναι σαν στο σπίτι της στην Γαλλία, τόσο διαδεδομένη που καταντά σχεδόν ολική.
Οι μετανάστες απώλεσαν την χώρα και τον πολιτισμό τους, και όπως γνωρίζουμε, δεν κατόρθωσαν να βρούν άλλον. Οι Γάλλοι είναι στην ίδια κατάσταση, μονάχα ελάχιστα πιο συγκαλυμένα.
Με την ισοπέδωση ολόκληρου του πλανήτη στην αθλιότητα του νέου περιβάλλοντος, και με την λαθεμένη τους πρόσληψη κάθε θέματος, οι Γάλλοι, οι οποίοι τα δέχθηκαν όλα αυτά αδιαμαρτύρητα (με την εξαίρεση του 1968), δεν έχουν το δικαίωμα να πουν πως έπαψαν να νιώθουν πλέον σαν στο σπίτι τους εξαιτίας των μεταναστών. Σίγουρα, έχουν κάθε λόγο να μην νιώθουν σαν στο σπίτι τους. Αλλά αυτό συμβαίνει επειδή όλοι κατάντησαν μετανάστες στον απαίσιο νέο κόσμο της αλλοτρίωσης.
Θα υπάρξουν άνθρωποι που θα ζούνε στην επιφάνεια της Γής, ακόμη και σε αυτό το μέρος, όταν η Γαλλία θα έχει πλέον εξαφανιστεί. Το μείγμα των εθνικοτήτων που θα κυριαρχήσει είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς, όπως άλλωστε και τον πολιτισμό τους ή ακόμη και τις γλώσσες τους.
Μπορούμε να διαβεβαιώσουμε ότι το κύριο ζήτημα θα είναι το εξής: αυτοί οι μελλοντικοί λαοί, θα καταφέρουν, μέσω μιας απελευθερωτικής πρακτικής, να κυριαρχήσουν στην σημερινή τεχνολογία η οποία είναι γενικά όργανο εξαπάτησης και αποστέρησης; Ή θα κυριαρχούνται από αυτή με τρόπο ακόμα περισσότερο ιεραρχικό και υποδουλωμένο; Θα πρέπει να αναμένουμε το χειρότερο και να πολεμάμε για το καλύτερο. Η Γαλλία σίγουρα αξίζει τη θλίψη μας. Η θλίψη όμως είναι μάταιη.
https://aixmi.wordpress.com/2015/09/13/guy-debord-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%89-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9/
Στο άκουσμα της είδησης πως οι πρόσφυγες θα μεταφερθούν στο στρατόπεδο Λιόση, ευυπόληπτοι πολίτες των Άνω Λιοσίων έσπευσαν να γεμίσουν τα σόσιαλ μίντια με σχόλια μίσους και ρατσισμού ντυμένα με επιχειρήματα του στυλ, δε μας έφταναν οι γύφτοι και η χωματερή και οι λοιποί μετανάστες, τώρα θα έχουμε και αυτούς, όλη η βρωμιά σε μας κ.α. Ίσως τους διαφεύγει ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ήρθαν στην Ελλάδα για να απολαύσουν τον ήλιο και τη θάλασσα, αλλά επειδή στη χώρα τους σκοτώνονται, από τον πόλεμο στον οποίο συμβάλλει και η χώρα μας, και οι κυβερνήσεις μας, που οι ίδιοι εξέλεγαν τόσα χρόνια (και συνεχίζουν). Και προφανώς οι άνθρωποι αυτοί δεν έφυγαν με σκοπό να εγκατασταθούν στην Ελλάδα και να καταστρέψουν την οικονομία(!) μας, ούτε ανήκουν σε μια συνομωσιακή σέχτα με σκοπό να μας κλέψουν τις δουλειές, τις γυναίκες και να αλλοιώσουν τον βαρύ πολιτισμό που φέρουμε ως έθνος (αν και αν μελετούσαν λίγο ιστορία όλοι αυτοί που παραλογίζονται κατά αυτό τον τρόπο θα ξέρανε πως τα προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα προκαλούν ανάπτυξη στην οικονομία μιας χώρας, καθώς είναι φθηνά εργατικά χέρια και αποτελούν τη χαμηλότερη κοινωνική τάξη στη πυραμίδα του καπιταλισμού που αυτόματα δίνει περισσότερα προνόμια στους ντόπιους). Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν σκοπό να περάσουν στην Ευρώπη και να αναζητήσουν ένα αξιοπρεπές και λιγότερο ανασφαλές μέλλον, όπως κάνει και περίπου το 1/3 της ελληνικής νεολαίας σήμερα, αλλά οι ίδιες πολιτικές που στηρίζουνε το πόλεμο, τους κρατάνε αιχμάλωτους στη χώρα μας, και μάντεψε μαλάκα Λιοσιώτη μικροαστέ, αυτές τις πολιτικές ΕΣΥ τις ψήφισες, τις ψηφίζεις και τις ανέχεσαι. Κι όσο για κάποιες διπλωματικές-φιλοσυριζαϊκές απόψεις του στυλ άνθρωποι είναι κι αυτοί, και πού να τους πάμε και λοιπά,ως απάντηση στα ρατσιστικά παραληρήματα, το κείμενο της αφίσας δίνει μια πολύ καλή απάντηση. Ο αντιρατσισμός δεν είναι ανθρωπισμός. Η αλληλεγγύη δεν είναι οίκτος για τον συνάνθρωπο. Είμαστε αλληλέγγυοι σημαίνει ότι στεκόμαστε δίπλα σ’ αυτούς τους ανθρώπους, με όποιο τρόπο, και τους υπερασπιζόμαστε απέναντι στον κοινό μας εχθρό, στο ίδιο αχόρταγο κτήνος που χθες έβαλε στο στόχαστρο εκείνους κι αύριο θα βάλει εμάς. Γιατί ο καπιταλισμός είναι ένα μεγάλο σαρκοφάγο ψάρι που αφού κατασπαράξει όλα τα μικρά, θα γυρίσει και για τα μεσαία. Αν τον πολεμήσουμε, όμως, ίσως κάτι να αλλάξει.
Αλληλεγγύη στους πανταχού κατατρεγμένους. Σκατά στα κράτη. Ψόφος στους φασίστες.