ΜΟΝΑΞΙΑ
Παρεξηγείτε συχνά την έννοια της μοναξιάς και μου χτυπάτε τη πόρτα χωρίς να έχετε αυτό που θέλω.

Ζίζος Β.

ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ

Αυτό το σώμα δεν μου ανήκει. Κανένα σώμα δεν ανήκει στον κάτοχό του παρά μόνο στον εξουσιαστή του. Έτσι και το δικό μου, ανήκει διαχρονικά σ’ αυτόν που με εξουσιάζει. Στην αρχή ανήκε στους συντηρητικούς γονείς μου, που κι αν δεν ήταν συντηρητικοί, πάλι θα τους ανήκε. Πιστέψτε με, ξεπέρασα πολλές φορές τα όρια και αρκετές απ’ αυτές με λάθος τρόπο, για να εξουδετερώσω τον ζυγό τους. Ακόμα και σήμερα, έστω και μυστικά, επιμένουν να πιστεύουν ότι το σώμα μου τους ανήκει. Στη συνέχεια επί της αρχής διαπίστωσα πως το σώμα μου απέκτησε κι άλλους εξουσιαστές. Πρώτα ήρθε ο απεσταλμένος κάποιας θρησκείας, ύστερα ο σχολικός μου εγκλεισμός, οι κοινωνικές-ερωτικές σχέσεις και λίγο αργότερα μου ζήτησαν να αποδείξω έμπρακτα πια την υποταγή μου στον ανώτερο τους ιεραρχικά και μεγαλύτερο μας εξουσιαστή, το κράτος. Όλα αυτά με την σύμφωνη γνώμη πάντα των αρχικών προκατόχων του σώματος μου. Όλοι αυτοί που κατά καιρούς κρατούσαν αιχμάλωτο το σώμα μου, προσπαθούσαν να αιχμαλωτίσουν το μυαλό και τη ψυχή μου. Έτσι γίνονταν πριν δημιουργηθώ κι έτσι θα γίνεται τουλάχιστον μέχρι να καταστραφώ. Υπάρχει ένα διαρκές, αέναο σύστημα που γιγαντώνεται, που γεννά νέους τρόπους και μεθόδους για να αποκτά τον έλεγχο των σωμάτων των ανθρώπων. Όσους γνωρίζω γαλουχήθηκαν με τις ίδιες μεθόδους. Μας φύτεψαν στο μυαλό εγγραφές για την ανωτερότητα του δικού μας θεού, για την ανωτερότητα της δικής μας φυλής, για την ανωτερότητα του ανδρικού φύλου, για την ετεροσεξουαλική μας συμπεριφορά με μόνιμη επίκληση στο συναίσθημα. Μας οδήγησαν σε ένα φαύλο κοινωνικό κύκλο τυποποίησης των συμπεριφορών, καθωσπρεπισμού, αποστείρωσης της σκέψης, αναπαραγωγής στερεοτύπων και καθοδηγούμενων επιθυμιών ή παθών. «Στόχος είναι το μυαλό», είπε η Κατερίνα. Στόχος είναι τα σώματα μας, λέω εγώ. Το μυαλό το κατακτούν από τη πρώτη μέρα της ύπαρξης μας. Σφυρηλατούν προσωπικότητες που θα τους υπηρετήσουν. Σφυρηλατούν ακόμα και τη πολιτική τους «αντίδραση», βυθίζοντας τες σε ρόλους παθητικούς, απολίτικους, ατομικιστικούς. Προσωπικότητες που με κάθε τρόπο λειτουργούν συνειδητά ή υποσυνείδητα, εκούσια ή καταναγκαστικά, για το συμφέρον και την ενεργό υποστήριξη μιας εξουσιαστικής τάξης πραγμάτων. Οι εγγεγραμμένες εντολές στο υποσυνείδητο των ανθρώπων μέσω της «παραδοσιακής οικογένειας», της θρησκείας, της φυλής, της εκπαίδευσης, της τάξης κοκ. δημιουργούν και διαμορφώνουν ένα σύστημα αξιών που ορίζει τη γκάμα των ιεραρχικά δομημένων κοινωνικών σχέσεων: το κοινωνικό φύλο, την (αν)ικανότητα ανάμεσα στα φύλα, την σεξουαλικότητα, την ηλικιακή (αν)ικανότητα και όλες τις υπόλοιπες κοινοτοπίες-ανισότητες μιας πειθαρχικής κοινωνίας. Στόχος είναι η κοινωνική μας σάρκα. Σήμερα το σώμα μου ανήκει σε έναν ακόμα εξουσιαστή, τον εργοδότη μου. Όπως και το δικό μου σώμα, έτσι και του εργοδότη μου, ανήκει στο κράτος. Στη μεταξύ μας σχέση όμως το δικό του δεν μου ανήκει. Το δικό μου του το παραδίδω κάθε πρωί με αντάλλαγμα μερικά ή αρκετά χρήματα έτσι ώστε να ικανοποιώ τις «ανάγκες» μου, να τρέφομαι, να επιβιώνω, να είμαι νόμιμος απέναντι στις φορολογικές ή τις τραπεζικές μου υποχρεώσεις. Μερικές φορές το χρόνο οι εξουσιαστές μου μου δίνουν άδεια για διακοπές. Με τον όρο αυτό εννοούν ότι το σώμα μου, θα μου ανήκει για όσο καιρό θα διαρκέσει η άδεια. Φαινομενικά τουλάχιστον, γιατί ουσιαστικά επιθυμούν να το ξεκουράσω για να τους το παραδώσω έτοιμο ξανά προς χρήση. Όλοι αυτοί που κατά καιρούς κρατούν αιχμάλωτο το σώμα μου, πασχίζουν να αιχμαλωτίσουν το μυαλό και τη ψυχή μου. Τους υποσχέθηκα πως δεν θα τα καταφέρουν. Είναι ανάγκη να αποδείξουμε (πρώτα στους εαυτούς μας) πως δεν είμαστε μόνο σώματα. Είναι ανάγκη να καταστρέψουμε το πλέγμα των ταυτοτήτων που μας ζητούν τόσο οι καταπιεζόμενοι, όσο κι οι καταπιεστές.

Ζίζος Β.

Επεξεργασία: Ζαραστούκας

ΠΕΡΙ ΕΡΩΤΟΣ ΤΟ ΕΓΚΩΜΙΟΝ

I.
Οι έρωτες…
Είναι αναλαμπές γύρω απ’ τον θόλο της ζωής.
Διάττοντες αστέρες που έζησαν και πέθαναν το ίδιο ακαριαία.
Σαν τις μεγάλες στιγμές της ανθρωπότητας.

II.
Πραγματικότητες – είδωλα της ψευδαίσθησης.
Φυτεμένη αίσθηση της ανάγκης για θέαμα – ένα κουτί παυσίπονα.
Καταλήγουν μαχαιρωμένοι στον λαβύρινθο των σχέσεων
έχοντας στήσει ένα τοτέμ ματαιοτήτων.

III.
Μερικές φορές είπα σ’ αγαπώ,
λιγότερες το εννόησα.
Πάντοτε απέναντι μου θνητές ασυμβατότητες.
Κάθε φορά ξυπνούσα το κτήνος μέσα τους
κι εκείνο με κοίταγε βαθιά στα μάτια
έτοιμο να με κατασπαράξει.
Τώρα ξέρω γιατί εκτιμούν φιγούρες,
εικόνες, είδωλα κι αγάλματα οι άνθρωποι.
Έρωτας σημαίνει κατάκτηση, αλλοτρίωση, διαφθορά.
Ύστερα ο χρόνος μετρά αντίστροφα
έτσι κάθε νέα κατάκτηση βασίζεται στην παρακμή μιας προγενέστερης.

IV.
Ήμουν τυχερός που βρέθηκα ανάμεσα στην ομήγυρη. Εκείνο το βράδυ είχε γίνει σκνίπα απ’ το πιοτό. Η μια κουβέντα έφερνε την άλλη ώσπου η στιγμή που θα μέναμε όλοι εμβρόντητοι, δεν θ’ αργούσε. «Άντε γαμήσου χαμούρα» της είπε καθώς τινάχτηκε για να φύγει απ’ το τραπέζι. «Να πας να πνιγείς μπεκρούλιακα» του απάντησε σχεδόν ατάραχη. Ειλικρινής έρωτας είναι μόνον ο έρωτας για ειλικρίνεια. Τα περαιτέρω είναι ωμός συμβιβασμός.

VI.
Ποιητές της επανάληψης
χιλιοειπωμένα λόγια αγάπης
αμέτρητοι συρμοί, φορτία αβάστακτου πόνου
λούζει τα δακρύβρεχτα σας λόγια.
Μονίμως αφιερωμένα σ’ αυτό που μπαίνει.
Γι’ αυτό που βγαίνει δεν τόλμησε κανείς.
Σκατά έρωτες.
Ζίζος Β.

ΑΠΟΨΕ

Απόψε
Λέω να αναστατώσουμε τ’ αστέρια απόψε
Να τσακίσουμε τη ραχοκοκαλιά της ηθικής τους
Να σκίσουμε τις σάρκες του ορθολογισμού
Να γκρεμίσουμε τα τοίχοι των πολυεθνικών
Να γλιστρήσουμε όπως ο θάνατος
Στα σκοτεινά της πόλης στενά
Όπως το δάκρυ των αναμνήσεων
Κι ύστερα
Να κατέλθουμε στο επίπεδο των ζώων
Των φυτών
Των βράχων
Για να κατανοήσουμε την αρμονία
Για να κατανοήσουμε την αρμονία

Ζίζος Β.

Ζίζος Β.

ΑΥΤΟΚΟΛΛΗΤΑ ΖΩΝΗΣ Ε’ (περιόδου 2014-15)

Glenshire

ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ
Δεν γουστάρω αυτούς που μιλάνε για θάνατο χωρίς να έχουν πεθάνει έστω και μια φορά.

Δεν γουστάρω αυτούς που μιλάνε για τρέλα χωρίς να έχουν τρελαθεί

ούτε κι αυτούς που επιμένουν να τρελαθούν.

Δεν γουστάρω αυτούς που μιλάνε για αντίσταση χωρίς οι ίδιοι να μπορούν να αντισταθούν στην επιβολή του εγώ τους

ούτε αυτούς που θυσιάζουν ζωτικής σημασίας αιτίες για ελευθερία.

Δεν γουστάρω αυτούς που μιλάνε για την ανατολή κοιτώντας τη δύση

ούτε αυτούς που μιλάνε για πολέμους δίχως να ξέρουν πως είναι να σκοτώνεις

ή αυτούς που γαμάνε και πληρώνουν και περνάνε ωραία

κι αυτούς που μίλησαν για θεούς σ’ αυτόν τον κόσμο,

δεν τους γουστάρω.

Όσους φοβήθηκαν τον ίσκιο τους και βολεύτηκαν με τις σκιές τους

κι όσους ξεθαρρεύουν με στιγμιαίες αποδράσεις,

όσους γίνονται κομμάτι της ψευδαίσθησης.

Την ακατάσχετη φλυαρία των θεωρητικών που αυτοκαταδικάστηκαν σε απραξία

πολύ περισσότερο τους κόλακες τριγύρω τους.

Είναι αυτοί που ανακατεύουν τις πιο ταπεινές μου σκέψεις για να πήξουν ή να κάνουν αφρό.

Δεν τους γουστάρω.

Δεν γουστάρω τις τσιμεντένιες κουφάλες των πόλεων,

κρύβουν τους ανελκυστήρες στα εντόσθια τους

κι οι ζωές ανεβοκατεβαίνουν άχαρα τα πατώματα.

Δεν γουστάρω τα ταξίδια, τις βαλίτσες, τις πακεταρισμένες μιζέριες με ροδάκια, τους ταξιδιώτες που φεύγουν για να κάνουν διακοπές

διακόπτες είναι, μια μέρα θα χαλάσουν και θ’ αντικατασταθούν.

Χωρίς να καταλάβουν ότι ταξίδι είναι η ίδια η ζωή

μα η δική τους είναι περιορισμένη, βαρετή.

Όλοι αυτοί προσπαθούν να σε πείσουν μπας και οι ίδιοι πειστούν

κι εγώ σηκώνω τους ώμους σα να μη ξέρω τίποτα.

Εγώ ζω χωρίς προορισμό, χωρίς κανένα περιορισμό.

Zίζος Β.

ΦΩΣ
Καίγομαι.
Γίνομαι ένα με τις στάχτες της καταστροφής και ‘κει μέσα προσμένω να γεννηθώ.
Τραβώ τους φλοιούς από το σώμα μου, ξηλώνω τις ζωγραφιές των παιδιών που κάποτε ζούσαν ολόγυρα μου.
Μπορείς να ξεχάσεις τα ξεθωριασμένα μου φύλλα,
μα δε μπορείς να ξεχάσεις πόσο πολύ αγαπήθηκες
κι είναι το ασταμάτητο γέλιο μου που σ’ εκνευρίζει.
Τούτες τις στιγμές δεν μας αρμόζει να λυπόμαστε.
Εκμηδενίζω τον κοσμικό χρόνο, απελευθερώνομαι.
Μη φοβάσαι, είναι φως.

«Πονάω κάθε που η εποχή αλλάζει…
Είναι πολλά τα τραύματα βλέπεις»
Βλέπω
και το χειρότερο
Τ΄ ακούω
Ακούω κάθε σου τραύμα
Κάθε σου πληγή
Κάθε σου σημάδι
Κάθε σταγόνα από τα δάκρυα
Τ΄ ακούω να σκούζουν νυχτιές ολόκληρες
Να ουρλιάζουν απαρηγόρητα
Να πνίγονται ενώ σε πνίγουν
Ακούω τον χαμό τους
Την απόκοσμη οδύνη τους
Το μαύρο τους χρώμα-Κι αυτό τ΄ ακούω
Το μαύρο τους χρώμα
Τι όμορφο Ρέκβιεμ…
Αυτές οι νύχτες δεν έχουν τελειωμό
Τα λεπτά μοιάζουν με ώρες
Οι ώρες γίνονται μέρες
Οι μέρες μήνες
Κι οι μήνες μοιάζουν με χρόνια αμέτρητα
Μέχρι το επόμενο πετάρισμα των ματιών
Παύση
Όλα δεν ήταν παρά μια στιγμή
Μια στιγμή στο απόψε
Στο τώρα
Κι η νύχτα μπροστά σου ατέλειωτη
Φαντάζει σαν Κόλαση
Μια Κόλαση γεμάτη από τέτοιες στιγμές
Κι από τις αναπόφευκτες αλληλουχίες τους
Μια Κόλαση ολόκληρη δική σου
Αυτές οι νύχτες δεν έχουν τελειωμό
Ούτε η θλίψη έχει
Κρατά τον χρόνο στα χέρια της
Το εργαλείο του αναπάντεχου βασανισμού σου
Ο χρόνος
Το αδιέξοδο
Η αίσθηση του
Στο σκοτάδι
Ένας μηχανικός ήχος σε συντροφεύει
Σταθερός ήχος
Ακριβέστατος
Επαναλαμβανόμενος
Αυστηρά στον ίδιο τόνο
Με τον ίδιο αμείλικτο ρυθμό
Άλλοτε έρχεται από τα πέρατα της γης
Άλλοτε είναι δίπλα στο προσκέφαλο σου
Κι άλλοτε μες στο κεφάλι σου υπάρχει μόνο
Στην αρχή εκνευριστικός
Ενοχλητικός στη συνέχεια
Ανυπόφορος λίγο αργότερα
Ώσπου οξύς κι εκκωφαντικός
Εκδικητικός κι αδυσώπητος
Σε βυθίζει στην ανασφάλεια
Σου πιέζει το μυαλό
Κάνει τη καρδιά σου να σπάσει
Μα η ακρίβεια του ανελέητη
Παλεύει με τη ψυχή σου
Είναι ο ήχος της στέρησης
Μηχανικός-μοναχικός
Όπως και συ
Ένα παλιό ρολόι
Ο ήχος της παράνοιας
Αυτές οι νύχτες δεν έχουν τελειωμό
Μα έχουν αφετηρία
Γυρνούν πάντα σε σένα
Υπάρχουν για σένα
Ζουν από σένα
Πάντα σε σένα θα καταλήγουν
Το φως ξεπροβάλει δειλά
Μυρίζεις την αυγή που έρχεται
Σε παίρνει στην αγκαλιά της
Η ψύχρα της
Μόνο αυτή σε ηρεμεί
Αφήνεσαι στα αγγίγματα της
Στα στοργικά της χάδια παραδίνεσαι
Η ψύχρα της
Η μητέρα σου
Απλώνεται παντού
Κατάκοπος γέρνεις στο προσκεφάλι σου
Αυτές οι νύχτες δεν έχουν τελειωμό
Είναι θανατικές
Μια τέτοια νύχτα ήταν κι η αποψινή
Υπομονή φίλε μου
Υπομονή

Ζίζος Β.